بعد از مدتی دوری.. .

اومدم اونم بعدی از مدتها شاید میشه گفت تنهایی دلیل اومدنم شد!

تو این یه هفته گذشته خیلی دلم یه دوست میخواست که وقتی برای منم داشته باشه اما نبود تا آخرین روزم صبر کردم اما نبود.

سال 88-89 یه سری اتفاقات ناخوشایند افتاد و رابطه ام با دوستی که خیلی عزیز بود برام یه جورایی بهم ریخت! بعد از اون اتفاقات به دلیل مسیر زندگیمون من اصفهان بودم و اون آمل بود و هیچ وقت نشد که درمورد اون اتفاقات حرف بزنیم و حرفامون کهنه شد و دیگه نتونستیم حرف بزنیم و حرفا برامون شد فاصله ای بین من و اون و آخرین بارم که هم دیگه رو دیدیم صمیمیتی که بینمون بود کامل رفته و یه جورایی دو آشنای غریبه بودیم و حتی لحن صحبت ها سنگین بود با این که از هم و با هم صحبت می کردیم اما خوب نبود.

رابطه دوستیمون از اول راهنمایی شروع شد! یعنی از سال 80 با هم آشنا شدیم و تا سال 88-89 رابطه ای بسیار صمیمی داشتیم و شده بود داداشم که میشه گفت دلتنگی هام و خاطراتم رو براش میگفتم و اونم منو محرم دلتنگی هاش میدونست! تفکراتمون و اعتقاداتمون خیلی جاها شاید در تقابل بود اما همین تقابلا دوستی مون رو سرشار از اتفاقات خوب کرده بود. خیلیا به رابطه دوستیمون حسادت میکردن چون هیچ وقت نبود که من ازش وقت بخوام اون بگه ندارم! خیلی خوب بود هیچ وقت نمیشه که این همه خوبی رو از یاد ببرم. این هفته واقعا دلم براش خیلی تنگ شده بود اما فاصله ی زیادی چه از نظر مکانی و چه از نظر عاطفی باهم داریم که حتی از جزئیات زندگیش هم نمیدونم و از غریبه ها از زندگیش و اتفاقاتش می شنوم!

این هفته کاری کردم که خیلی وقت بود در اندیشه ام وجود داشت اما ترسی از نتیجه اش شاید باعث میشد که انجامش ندم اما بالاخره با خودم کنار اومدم و انجام دادم اما خوب اونی که میخوام نشد البته هنوز معلوم نیست اما خوب فعلا اصلا خوب نیست. با اینکه اصلا خوب نیست اما دلم به آرامش رسید با انجامش و تفکراتم آرام گرفت. اما خوب واقعا نیازش رو داشتم که با یکی حرف بزنم و حتی شاید دلم میخواست و میخواد گریه کنم! اما نشد و خیلیاش موند تو دلم. همه اینا شاید موجب شد که بخوام دوباره بنویسم تا شاید به آرامش برسوندم.

اگه دوستی دارین که براتون وقت میذاره و میفهمه شما رو و درک میکنه کی نیازش دارین هیچ وقت از دستش ندین!